Έντονα και πολλά τα συναισθήματα τούτο το καλοκαίρι με όσα έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, στην Κωνσταντινούπολη, στην Σμύρνη και με τα απειλούμενα στο Αιγαίο...
Την Πόλη των ονείρων μας δεν μπορεί κανείς να την ξεριζώσει από το μυαλό, την ψυχή, το είναι μας, διότι είναι αποτυπωμένη μέσα στο DNA μας.
Έχουμε γαλουχηθεί με το ΠΟΘΟΥΜΕΝΟ, γενιές και γενιές Ελλήνων, κυλάει στο αίμα μας και θα μας ακολουθήσει και στην Αιώνιο Ζωή!
Με την Αγιά-Σοφιά στο μυαλό μου και πάνω σ` ένα σχετικό ποίημά μου για την Κωνσταντινούπολη σε ελεύθερο στίχο, από το δεύτερο βιβλίο μου Λαμπάδες του Ελληνισμού, Αθήνα, Νοέμβριος 2003, Εκδόσεις Πελασγός, (εξηντλημένο), σκέφθηκα να κάνω κάποιες διορθώσεις για την δεύτερη έκδοση. Ο οίστρος και μια σχετικώς λυρική και επική έμπνευση με οδήγησαν να γράψω τους έμμετρους στίχους που ακολουθούν και αποτελούν ένα μικρό έπος του χρονικού εν πρώτοις της ιδρύσεως της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας και βεβαίως των δύο Αλώσεων, 1204 και 1453.